Αλλαγή νοοτροπίας

Ο Κώστας Μίσσας μίλησε στο superbasket.gr επ' ευκαιρία της έναρξης της προετοιμασίας της Εθνικής Γυναικών εν' όψει του Ευρωμπάσκετ που θα ξεκινήσει στις 18 Ιουνίου στην Πολωνία.

Σήμερα ξεκινάει η προετοιμασία σας. Είναι νωρίς για να ορίσουμε τους στόχους του φετινού Ευρωμπάσκετ;

«Ξεκινάμε σήμερα με την συγκέντρωση κάποιων αθλητριών που θεωρούμε πως έχουν τις ικανότητες να προσφέρουν το καλύτερο δυνατό για την Εθνική Oμάδα. Είναι νωρίς φέτος η διοργάνωση (18/06-03/07) που σημαίνει πως μόλις την Πέμπτη τέλειωσαν κάποιες αθλήτριες τα πλέι οφ. Συνεπώς μπαίνουν κατευθείαν στην επόμενη φάση, άρα και η προετοιμασία αυτή έχει μια ιδιαιτερότητα, θεωρώντας ότι τα κορίτσια βρίσκονται σε κάποιο επίπεδο γενικότερης φυσικής κατάστασης. Η δουλειά η οποία γίνεται είναι περισσότερο σε κομμάτια τακτικής και να φτάσουμε στο φορμάρισμα που πρέπει την περίοδο που θα γίνονται οι αγώνες. Πιστεύω πως αυτή τη στιγμή υπάρχει μια αναμονή και μια μάχη που δίνεται από την ομοσπονδία για δυο αθλήτριες, την Μέρφι και την Ντάγκλας, που ακόμη γίνεται προσπάθεια ώστε να καταφέρουν να πάρουν το ελληνικό διαβατήριο. Από την στιγμή κατά την οποία θα ενταχθούν στο δυναμικό της Εθνικής αλλάζουμε και επίπεδο σαν ομάδα. Χωρίς αυτές τις αθλήτριες, η ομάδα αυτή έχοντας τρεις συνεχείς παρουσίες σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο, είναι ένας κύκλος ο οποίος ολοκληρώνεται. Ολοκληρώνεται με τη λογική του μέλλοντος. Γενικότερα, και με τις δηλώσεις της Εβίνας πως ίσως αποχωρήσει από την Εθνική του χρόνου και πιθανώς και η Καλέντζου, αντιλαμβανόμαστε όλοι πως αυτός ο κύκλος κλείνει. Από εκεί και πέρα νέα κορίτσια θα πάρουν τη σκυτάλη τα επόμενα χρόνια. Στην προκειμένη περίπτωση, με αυτές τις δύο αθλήτριες, αλλάζοντας όπως είπα επίπεδο, σε ένα πολύ δύσκολο Ευρωμπάσκετ, διότι οι πληροφορίες λένε ότι οι ομάδες φέρνουν όλες τις αθλήτριές τους. Αυτό γίνεται βέβαια γιατί υπάρχει συγκεκριμένος στόχος. Μέχρι την 5η θέση υπάρχει μια συμμετοχή στο Προολυμπιακό τουρνουά και η πρώτη θέση δίνει κατευθείαν συμμετοχή στην Ολυμπιάδα. Άρα όπως αντιλαμβάνεστε όλες οι ομάδες θα κατέβουν σε αυτό το Ευρωμπάσκετ όσο γίνεται δυνατότερες. Εμείς ακολουθούμε την γνωστή τακτική της προοδευτικότητας. Είτε στην περίπτωση  της προσθήκης της Ντάγκλας και της Μέρφι, είτε όχι, η ομάδα που ήδη υπάρχει θα ακολουθήσει αυτή την τακτική. Δηλαδή ξεκινάμε να δούμε την πρώτη φάση και βλέπουμε. Έχουμε έναν όμιλο που δεν θα έλεγα ότι είναι εύκολος παρά την πορεία που είχαμε κάνει σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο, θα έπρεπε να είχαμε μια συμμετοχή διαφορετική σε ότι αφορά το μοίρασμα των ομίλων. Αλλά παρόλα αυτά είναι ένας όμιλος ο οποίος δεν είναι απαγορευτικός. Στόχος μας είναι να περάσουμε την πρώτη φάση και μετά βλέπουμε τη συνέχεια προοδευτικά. Αυτή είναι η λογική η δική μας».

Άρα όσον αφορά τον όμιλό μας, δεν φοβόμαστε κάποιον αντίπαλο περισσότερο;

«Θεωρώ ότι  Γαλλία, Λεττονία και Κροατία είναι δυνατές. Είναι χώρες με μεγάλη παράδοση στο μπάσκετ και υψηλότερο επίπεδο πρωταθλημάτων από το δικό μας. Ιδιαίτερα αυτό της Γαλλίας. Ξέρουμε ποια είναι τα μεγέθη και οι διαφορετικότητες. Και η Λεττονία όμως είναι μια πολύ δυνατή ομάδα. Εξαρτάται βέβαια και το αν θα παίξει η Γιάκομπσον, που είναι πολύ πιθανό να μην παίξει. Αυτό σημαίνει πως χάνουν μια από τις καλύτερες παίκτριες τους. Ίσως και την καλύτερη στην Ευρώπη. Όσον αφορά την Κροατία, είναι μια ομάδα με νεαρές αθλήτριες, γιουγκοσλάβικο μπάσκετ ξεκάθαρα, γιουγκοσλάβικη παιδεία και παίκτριες που παίζουν μπάσκετ γιατί το αγαπούν και όχι απλά για χόμπι, κάτι που αυτομάτως τις κάνει πολύ επικίνδυνες. Η Γαλλία είναι από τις δυνατότερες ομάδες και θεωρώ πως θα είναι μια από τις ομάδες που θα φύγουν με μετάλλιο από την Πολωνία. Είναι πολύ δυνατή ομάδα, πολύ γεμάτη και ξέρω πως έχουν πολύ συγκεκριμένο στόχο και επικεντρώνονται σε αυτόν. Κάτι που είναι συνέπεια και της μη αναμενόμενης κακής πορείας που είχαν στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα».

Στη μάχη των πάγκων θα έχετε να αντιμετωπίσετε και έναν Έλληνα, τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο. Πώς σας φαίνετε αυτό;

«Με τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο έχουμε μια συνεργασία δέκα χρόνων, αλλά πιο σημαντική είναι η φιλία που έχουμε αναπτύξει. Από εκεί και πέρα, εγώ πρώτα από όλα αισθάνομαι υπερηφάνεια που έπεισα τον Τζώρτζη να ασχοληθεί με το γυναικείο μπάσκετ. Πλέον εκτός από προπονητής της Λεττονίας είναι και προπονητής της Φενέρ, μιας από τις καλύτερες ομάδες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, και πρώτος Έλληνας προπονητής στην Τουρκία. Για μένα τουλάχιστον, είναι πάρα πολύ σημαντική η πορεία του ως τώρα και του εύχομαι τα καλύτερα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως τα συναισθήματά που τρέφουμε μεταξύ μας, και σας διαβεβαιώνω πως είναι πολύ δυνατά, θα έχουν τέτοια μορφή στα 40 λεπτά μέσα στο παρκέ που θα είμαστε αντίπαλοι». 

Πολλές αθλήτριες που καλέσατε στην Εθνική, αγωνίζονται στο εξωτερικό. Αυτό, εκτός του ότι δηλώνει πως η χώρα διαθέτει ταλέντο, μήπως δείχνει και πως δεν έχει τη δυνατότητα και το επίπεδο να τις κρατήσει στο ελληνικό πρωτάθλημα;

«Κοιτάξτε, εδώ και αρκετό καιρό προσπάθησα να πείσω αθλήτριες που γνωρίζω από την Εθνική Ομάδα από το 2006, πως το βασικό κίνητρό τους θα πρέπει να είναι να πάνε να παίξουν μπάσκετ στο εξωτερικό. Αυτό είναι ένα μεγάλο κίνητρο κυρίως για τις νεαρές αθλήτριες να δουλέψουν πολύ σκληρά , να βελτιώσουν την αθλητική τους υποδομή διότι οι συνθήκες έξω είναι τελείως διαφορετικές από το ελληνικό πρωτάθλημα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η δομή του πρωταθλήματος. Είπαν να κάνουμε πλέι οφ και πλέι άουτ, το κάναμε. Να φέρουμε δυο ξένες και μια κοινοτική, το κάναμε. Να γίνει το παιχνίδι Σάββατο αντί Κυριακή, έγινε. Και; Τι έγινε; Δεν άλλαξε κάτι. Ουσιαστική αλλαγή θα γίνει μόνο αν αλλάξει η νοοτροπία των αθλητριών, των προπονητών, των παραγόντων που ασχολούνται με το Ελληνικό γυναικείο μπάσκετ. Η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει του γίγνεσθαι, ξεκινώντας ουσιαστικά από αυτό που λέμε έχω «ψώνιο» με αυτό που κάνω. Άρα στην προκειμένη περίπτωση για να ολοκληρώσω την απάντησή μου, από την στιγμή που κάποιες αθλήτριες ξεκάθαρα έχουν αυτή τη διάθεση κι αγαπάνε το μπάσκετ, το βάζουν σε προτεραιότητα ή αν θέλετε παράλληλα με τις σπουδές. Γιατί εμείς μιλάμε και με αυτήν την λογική, πως μπορείς να κάνεις αυτά τα δυο πράγματα παράλληλα με ευκολία αν πραγματικά το αποφασίσεις. Δεν χωράει τρίτο-τέταρτο-πέμπτο. Έτσι λοιπόν, έχουμε κάποια κορίτσια, που έχουν και τις δυνατότητες να δουλέψουν σκληρά, να βελτιώσουν την αθλητική τους ικανότητα. Γιατί όσοι παρακολούθησαν το Παγκόσμιο θα κατάλαβαν την διαφορά με τις άλλες ευρωπαίες αθλήτριες. Αν λοιπόν δουλέψουν και βελτιωθούν το κίνητρο είναι μεγάλο. Θα παίξουν στην Εθνική ομάδα που πέρα από τη λογική της προσφοράς μπορούν να δείξουν και τι αξίζουν, να τις δουν κάποιες ομάδες, προπονητές, μάνατζερ και λοιπά, και να τους ανοίξουν κάποιες πόρτες στην Ευρώπη. Έτσι να δουλέψουν έξω, να πάρουν κάποια χρήματα κάτω από πολύ καλές συνθήκες δουλειάς και να αντιμετωπιστούν σαν αθλήτριες. Όχι απλά σαν μια γυναίκα που παίζει μπάσκετ. Αυτό για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για τις αθλήτριες. Για να καταλάβετε, αυτή τη στιγμή η Καλτσίδου, θα έρθει στις 22 του μήνα διότι έπρεπε να μείνει στη Γαλλία για να ολοκληρώσει κάποια χαρτιά για το εκεί ταμείο ανεργίας. Τι σημαίνει αυτό; Με το που τελειώνει το συμβόλαιο της αθλήτριας μέχρι να ξαναγίνει το επόμενο και για 2-3 μήνες δηλαδή, γράφεται στο ταμείο ανεργίας και παίρνει το 80% των χρημάτων του συμβολαίου της. Τι καθόμαστε και συζητάμε τώρα για κίνητρα; Νομίζω πως με αυτό κάλυψα απόλυτα την ερώτηση».

Παρόλα αυτά όμως δεν μπορούμε να πούμε πως το επίπεδο του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ δεν είναι καλό. Και υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται. Για παράδειγμα στο φάιναλ φορ του κυπέλλου το γήπεδο ήταν γεμάτο. Γιατί αυτή η απαξίωση;

«Η απαξίωση γίνεται από το ίδιο το κομμάτι που λειτουργεί. Εγώ για αυτό αναφέρομαι συνέχεια στην νοοτροπία. Αυτή τη στιγμή είναι πολύ σημαντικό αυτές οι αθλήτριες που ασχολούνται πραγματικά και ουσιαστικά. Κι αν ακόμα δεν έχουν ας πούμε, την ικανότητα ή τις φιλοδοξίες να πάνε για παράδειγμα στο εξωτερικό και να παίξουν σε πολύ υψηλό επίπεδο, θα πρέπει να λειτουργούν με μια λογική, εφόσον και οι ομάδες τους, τους προσφέρουν τις κατάλληλες συνθήκες να θέλουν το καλύτερο. Για παράδειγμα, αν παίζεις μπάσκετ και αμείβεσαι με 1000 ευρώ και κάνεις μια προπόνηση το απόγευμα, πώς είσαι λοιπόν 100% ερασιτέχνης; Όταν αυτή τη στιγμή ο βασικός μισθός έχει φτάσει 400-600 ευρώ για κάποιον που δουλεύει 8ωρο; Δεν λέω ότι είσαι επαγγελματίας με τη λογική ότι παίρνεις τόσα χρήματα που να σε εξασφαλίζουν για μια ζωή, αλλά τουλάχιστον για αυτά που παίρνεις κάνοντας το χόμπι σου, θα πρέπει να προσφέρεις. Αυτό ξεκινάει από την ουσιαστική αγάπη για το μπάσκετ και όχι απλώς βρέθηκα στο παρκέ για να κερδίσω κάποια χρήματα. Αυτή πρέπει να είναι η νοοτροπία. Όπως είναι και η δική μου νοοτροπία και των συνεργατών μου, πως το γυναικείο μπάσκετ καμία διαφορά δεν έχει με το αντρικό. Το έχω πει χιλιάδες φορές. Μπορούν να γίνουν και να παιχτούν τα πάντα. Υπάρχουν κάποιες διαφορές όσον αφορά την αντιμετώπιση των αθλητριών σε σχέση με την ψυχολογία τους και κάποια πράγματα που είναι δεδομένα. Αλλά από εκεί και πέρα μπορεί να κάνεις τα πάντα με την ίδια ακριβώς λογική και σκέψη. Αυτό που χρειάζεται να γίνει πρώτα από όλα είναι να αλλάξουν αναγκαστικά κάποια στοιχεία στη νοοτροπία των ομάδων, πρακτικά και οργανωτικά, δουλεύοντας περισσότερο τις υποδομές τους. Υπάρχει γενικότερα μια μείωση στην εισαγωγή νέων κοριτσιών στο άθλημα. Πρέπει να αντιληφθούν την σημαντικότητα των υποδομών, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει και είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει και στο αντρικό μπάσκετ. Στις υποδομές χρειάζονται προπονητές οι οποίοι θα έχουν γνώσεις και ικανότητες για να βελτιώσουν αθλήτριες σε ψυχικό, σε παιδαγωγικό και σε σωματικό επίπεδο. Εάν αυτή τη στιγμή, λόγω έλλειψης χρημάτων ή για οτιδήποτε άλλο, βάζουμε μια αθλήτρια της πρώτης ομάδας να κάνει την προπονήτρια στις κορασίδες και στις νεανίδες είναι απόλυτα λογικό ότι αυτό το κορίτσι, το κάνει για τα έξτρα χρήματα. Αλλά το μυαλό της είναι στο να παίξει και όχι στο να κάνει την προπονήτρια και αυτά είναι παραδείγματα που συμβαίνουν πανελλαδικά. Φέτος γυρίσαμε όλη την Ελλάδα και είδαμε χιλιάδες παιδιά. Είδαμε πώς γίνεται η δουλειά και πώς λειτουργεί το σύστημα. Πρέπει να υπάρξει διαφορετικός προγραμματισμός και ουσιαστική δουλειά. Υπάρχει ταλέντο, αλλά για να βάλεις ένα παιδί να παίξει σε μια ομάδα πρέπει να υπάρχουν κι άλλα στοιχεία. Η ομάδα δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ετοιμάζεις όμως τα παιδιά για αυτό και σιγά σιγά μπαίνεις σε μια διαφορετική μορφή οργάνωσης. Η Ελλάδα πάντα έβγαζε και βγάζει ταλέντα και κορίτσια και αγόρια. Σε μικρές ηλικίες έχουμε πρωτογενή ταλέντα. Από εκεί και πέρα το πρόβλημα είναι η εξέλιξη, πώς τα χρησιμοποιούμε και σε ποιά λογική μπαίνουμε. Οι αθλήτριες οι οποίες έχουν κάποιο ταλέντο, βρίσκουν το δρόμο τους. Τώρα για παράδειγμα άνοιξε ο δρόμος για τα πανεπιστήμια στην Αμερική. Τον δρόμο αυτό τώρα άνοιξε η Άρτεμις η Σπανού, θα πάει η Πατεράκη, θα πάει η Χατζηγιακουμή. Άνοιξε ο δρόμος για να παίρνουν υποτροφίες δικά μας κορίτσια, κάτι που σημαίνει πως υπάρχει ταλέντο και ικανότητες, κάτι που δεν φανταζόσουν πριν κάποια χρόνια. Αυτό λοιπόν είναι ένα σπουδαίο κίνητρο. Να πάει ένα παιδί να παίξει μπάσκετ σε πολύ καλές συνθήκες και υψηλό επίπεδο, σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο και να πάρει και ένα πτυχίο. Και όλα αυτά δωρεάν, με υποτροφία. Όλα αυτά γίνονται γιατί έχουμε φτάσει σε ένα α' επίπεδο και υπάρχει και ταλέντο. Πάνω σε αυτό το κομμάτι πρέπει να δουλέψουμε λοιπόν και να υπάρχει υπομονή προγραμματισμός και κυρίως τεχνογνωσία. Και επιμένω σε αυτό. Οι ομάδες πρέπει να έχουν εξειδικευμένους προπονητές, που θα αμείβονται αναλόγως, ώστε να δουλέψουν τις υποδομές σωστά και να υπάρχει παραγωγή νέων καλών αθλητριών. Δεν λέω πως γίνεται μέσα σε μια μέρα κάτι τέτοιο αλλά θα σας πω το εξής. Στην Ισπανία και στη Γαλλία οι προπονητές των υποδομών φτάνουν να αμείβονται όσο και οι προπονητές μιας πρώτης ομάδας που παίζει στην Ευρωλίγκα, για τέτοιο επίπεδο μιλάμε. Βλέπετε τι σημασία δίνουν σε προπονητές που έχουν την ικανότητα να δουλέψουν με τις μικρές ηλικίες και να εκπαιδεύσουν! Θεωρώ πως αν και εμείς μπούμε σε αυτή τη λογική, δουλέψουμε σε αυτό το κομμάτι και υπάρχει προγραμματισμός, αυτόματα το μπάσκετ στη χώρα θα έχει μέλλον. Αν δεν κοιταχτούμε στον καθρέφτη όλοι οι εμπλεκόμενοι με το άθλημα και δεν αλλάξουμε αυτά που πρέπει, τα πράγματα για τον γυναικείο μπάσκετ και όχι μόνο, θα είναι δύσκολα.